Wie schrijft er vandaag een stukje? “Jij!” was het antwoord van mijn pa. 😊 bij deze … Hoe kan ik de afgelopen twee dagen in een stukje samenvatten? Gisteren en vandaag hebben we in totaal 18 tempels gezien. Gisteren 13 en vandaag 5. We waren gisteren na 13 tempels helemaal klaar en geen fut meer om een stukje te schrijven.

Toen we gisteren bij het hotel hier in Maragume kwamen, bleek dat we een parkeerplaats hadden moeten reserveren. Tja, die hadden we niet. Geen probleem u kunt hier tegenover in de parkeergarage bij het station tegen gereduceerd tarief parkeren. Hartstikke fijn! In Nederland weet je hoe parkeergarages en parkeermeters werken. In Japan weten we dat nog niet zo goed. Alleen al een simpel parkeerkaartje om een slagboom te openen bij een garage is al een uitdaging. Je hebt een hoop knopjes, geen vertaling (geen bereik voor je google translate vanwege het vele beton) denk daarbij nog een rij auto’s achter je die graag snel hun trein willen halen en een tiental knipperende knopjes, inclusief een gezellig tekenfilm riedeltje en een stem die waarschijnlijk in het japans uitlegt welke knop je nodig hebt. Whaaaa! Als je dan eindelijk de juiste knop hebt gevonden, dan goed onthouden want bij een andere parkeergarage kan het zomaar een andere knop zijn. Vervolgens lever je je kaartje in bij de hotelreceptie, die stempelen dan het een en ander af, vragen om je kamernummer en 500 Yen, en je krijgt twee kaartjes weer terug. Een is het parkeerkaartje de ander is “money”. En we krijgen de mededeling dat je ze allebei moet insteken. Ok. Vanmorgen dus op zoek naar waar je je parkeerkaart kan betalen. Die vind je dus hier uiteindelijk bij de uitrijslagboom. 😊 Net zo’n ingewikkeld apparaat met knipperende knopjes, een gezellig riedeltje en pratende uitleg in het Japans dat maar op een manier de kaartjes accepteert. (zwarte strip rechts boven!) Twee kaartjes er in en de slagboom floept open! We kunnen op pad! Hopelijk hebben de volgende hotels weer een fijne parkeerlift waar we de auto in kunnen rijden zonder problemen.

Overigens zijn parkeergarages niet het enige waar we staan te zoeken hoe het werkt. Eigenlijk moet je in Japan je automatische reflexen (die in Nederland prima werken) afzetten en werkelijk overal bij nadenken. Vandaag in een restaurant op het toilet 15 min bezig geweest met het zoeken naar de spoelknop op zo’n elektrische wc-pot met een bedieningspaneel ernaast. Ook hier alle knopjes in het Japans. Je wil niet de alarmknop indrukken, telefoon had ik niet bij mij, geen andere dames om het aan te vragen. Tja is best lastig hoor. Je voelt je af en toe een tikje van een andere wereld als je bij de meest eenvoudige dingen zo moet nadenken. Het kost af en toe een hoop energie en dan lig je dus om 20.00 uur volledig voor pampus in je bed. Gelukkig is het vakantie.

Gisteren dus 13 tempels bezocht. Een die er tussenuit sprong was tempel 66 met een enorme kabelbaan naar boven. Deze was 2,5 kilometer lang en ging van 200 meter naar 900 meter hoog. Bijzonder was dat deze alleen in het midden een tussenstandaard had en dat de kabels daar tussen hingen. Vervolgens zweef je met een meter of 50 (of hoger) boven de bomen en kan ik (Nienke) alleen een paar noodscenario’s bedenken voor het geval dat we stil komen te hangen of dat er een kabeltje losschiet. Onderweg naar deze ropeway moesten we met de auto een noodstop maken voor overstekende schildpadden (op een berg?) en kwamen we boven op 900 meter nog een betonnen schildpad van een meter tegen.

Daarnaast worden we soms verrast door tempels die veel trappen hebben (tempel 68 dacht ik) waar enthousiast beneden al wordt aangegeven dat de trap die je gaat betreden meer dan 530 treden heeft. (Kuitenbijtertje nr 2). Om die dan vervolgens om 13.00 uur in de middag te bezoeken wanneer de zon op zijn felst staat met +30 graden, was niet helemaal handig.

En tempel nr 75 was ook een verrassing, daar reden we de parkeerplaats op, slagboom, automaat met heel veel knipperende knopjes, maar hier moest direct betaald worden. De grootte van de parkeerplaats gaf aan dat dit een bijzondere tempel zou moeten zijn, dus het naslagboekje gepakt en in deze omgeving is Kobo Daishi geboren. Hij is degene die deze tocht in 800 na Chr. Voor het eerst maakte en vastlegde.

Vandaag hebben we tempel 78 – 83 gezien. Ook vandaag veel nieuwsgierige blikken van mensen. Ze beginnen spontaan een gesprekje in het Japans als we ze begroeten met “Konnichiwaa”. Ze willen vaak weten waar we vandaan komen, of we de tocht lopend of met de auto doen en waar we gestart zijn met onze tempeltocht. Leuke korte gesprekjes met hulp van de vertaal app of drie woorden Japans (aan onze kant) of Engels (aan de andere kant).

Nu we tempel 83 hebben gehad, hebben we morgen en overmorgen de tijd om de laatste 5 tempels te gaan bekijken. Ons stempelboek is al bijna vol. Morgen slapen we nog een nachtje in Takamatsu en dan gaan we voor twee nachten naar Tokushima (waar we drie weken geleden zijn gestart) om vervolgens woensdag met de auto naar Osaka te rijden.

Tussen de middag hebben we bij een Gusto restaurant gegeten (zie foto hierboven). Dat zijn familie-restaurants met weinig personeel. Een kok in de keuken, een keukenhulp die ook tafels afruimt en soms iemand om bestellingen te bezorgen. Er is niemand die je bestelling opneemt (daar heb je een tablet voor op je tafel staan), niemand die je eten brengt (want dat doen één of twee BellaBotrestaurantsrobots) en niemand bij de kassa (daar staat een betaal robotachtig apparaat). We hebben er wel een video van gemaakt maar die is hier jammer genoeg niet 1-2-3 te vertonen. Dus hier een foto

Vanavond hebben we in ons hotel gegeten. Bij dit hotel is de kamerprijs inclusief het ontbijt (net als vele andere hotels) maar gisteren – toen we net al hadden gegeten – kwamen we er achter dat in dit hotel het avondeten óók in de prijs is inbegrepen. Slechts één gerecht: Undon Noodles. Het werd dus slurpen wat de pot schaft. Net als gisteren waren de meeste tafeltjes bezet met etende slurpende mensen. Deze vakantie hadden we nog geen noodles gegeten, dus het was weer even wennen hoe je die dikke glibberige noodles met nori (zeewierblaadjes) en eireepjes uit het hete water al dan niet slurpend met eetsstokjes naar binnen kon krijgen. De Japanners aan het tafeltje naast ons waren zonder te morsen zo klaar. Bij ons duurde het iets langer.