Vanmorgen wakker geworden in Imabari in ons mooie hotel met heerlijk zachtere bedden dan dat we gewend zijn in Japan. In de andere hotels sliepen we of op tatami matten op de grond (hard) of op een boxspring, die eigenlijk net zo hard is. Na een paar nachten voel je je heupen en schouders ’s ochtends wel even protesteren. Dit hotel had betere bedden maar helaas een whoo-whoo douche. Je weet wel, zo’n douche die opeens steenkoud water geeft als je buurman warmwater tapt en/of bloedheet wordt als je buurman z’n toilet doorspoeld. Op die momenten roep je “whoooooo” en zo’n douche hadden we in dit hotel. Maar dit werd weer goed gemaakt met het westerse ontbijt dat hier keurig op een dienblad voor ons werd geserveerd. Helemaal happy zijn we op pad gegaan.

Tempel 61 was de eerste stop. Waar we tot nu toe traditionele tempels hebben gezien stonden we nu voor een betonnen kolos gebouwd in 1976. Zaten we hier wel goed? Blijkbaar was die vraag van ons gezicht te lezen waarna een Japans stel ons gebaarde dat we de trap naar boven moesten nemen. Boven moesten de schoenen uit en we kwamen in een soort moderne kerk met klapstoeltjes uit met een enorm altaar met boedhabeelden en versieringen. Helaas was het nemen van foto’s niet toegestaan. (xx linkje zoeken op internet)

Tempel 62, 63 en 64 liggen op een paar kilometer afstand van elkaar. We zitten in een gebied waar je vooral Japanners ziet (duh) en als er ergens een Europees gezicht voorbij komt, raak je makkelijk in gesprek. Bij tempel 63 raakte we in gesprek met de Franse John-John. Een 70-jarige vrolijke pelgrim die al 46 dagen lopend onderweg was met een dikke rugzak van minstens 20kg, strooien hoed, pelgrimsstok en wit vest. Hij is gepensioneerd maar heeft vroeger bij de Commando troepen van de Franse Marine gezeten (groene barretten) en is – nadat hij afzwaaide – de hele wereld over gereisd om als bodyguard belangrijke mensen te beveiligen. Omdat hij zich jong wil blijven voelen, loopt hij diverse pelgrimpaden over de hele wereld. De tempel-stempels verzamelde hij niet, hij vond het leuk om mensen te ontmoeten, ideeën op te doen om thuis in Frankrijk een Japanse tuin te maken of hier een Japanse vrouw te trouwen. Hij sprak geen Japans en vrijwel geen Engels en vond het hier wel lastig om elke dag een fatsoenlijke slaapplaats te vinden want hij had verwacht steeds bij tempels te kunnen overnachten. Maar zo te zien zat hij er niet echt mee: vanwege zijn diensttijd was hij het nodige gewend, dus onderweg hier in Japan had hij bij tempels en anders in bushokjes, telefooncellen en zelfs op begraafplaatsen geslapen. Eens in de week boekt hij een hotel om te kunnen wassen. Hij is met ons mee gereisd naar naar tempel 64 en vervolgens 20 km meegereden naar Niihama, het dorpje waar ons hotel staat voor vandaag. Daar hebben we afscheid genomen van John-John, hij ging wandelend verder.

In Niihama hadden wij het bezoeken aan een oude kopermijn (Minetopia Besshi recht onder de rode stip op de kaart) op het programma staan. Met een minibus met Japanse gids en nog een handje vol Japanse toeristen zijn we flink de bergen in getrokken om het Machu Pichu van het oosten te zien. (zo adverteren ze hier er mee) Sinds de 17^e eeuw graven ze in de bergen hier naar metalen en van 1920-1970 is er bovenin de bergen een complete stad ontstaan die in 1970 massaal is verlaten en overgroeid met bomen en struiken.

De overblijfselen van de oude stad en van de fabriek zien er bijzonder uit. Bovenop de berg waren er helaas geen telecom zenders actief, waardoor ook de vertaal app op de telefoon niet meer werkte. Hierdoor hebben we 1,5 uur van de 2 uur durende tour niet geheel meegekregen. Maar dank zij de enthousiaste en beeldende uitleg van onze gids hebben we het prima naar ons zit gehad.

Inmiddels zijn we net ingecheckt in ons hotel in Niihama, morgen staat er een grote hoeveelheid tempels op het programma onderweg naar de stad Maragume. De afstand valt mee, dus geen kilometers vreten maar tempels.