Wat doen we zoal op een tempelvrije dag? Lopen, veel lopen en terug in het hotel met de voeten omhoog tegen de muur.

Allereerst hebben we het postkantoor opgezocht om Gotochi kaarten van deze prefectuur (=provincie) te kopen. Een kleine uitleg is hier denk ik op zijn plaats. Algemeen gesproken zijn Japaners verzamelaars, niet van suikerzakjes, sigarenbandjes of speldjes. Maar van Anime poppetjes die voor komen in de computerspelletjes tot en met Gotochi-kaarten. Japan Post (denk aan onze Post.NL) drukt elk jaar voor elke prefectuur van Japan één nieuwe Gotochi kaart. Zo’n kaart heeft iets te maken met de prefectuur (er zijn 47 prefecturen in Japan). Dan kan historisch zijn, of iets heel actueels, of iets waar de prefectuur bekend om staat. Die kaarten zijn eigenlijk een visitekaartje van zo’n prefectuur. In Japan kun je ze als ansichtkaart gebruiken. Maar naar internationale bestemmingen wordt geadviseerd om ze in een enveloppe te verzenden vanwege de rare vormen. Bijzonder is wel dat je die kaarten alleen in de eigen prefectuur kunt kopen: dus kaarten van het gebied waar Tokyo ligt kun je niet op Shikoku kopen (en andersom). De kaarten zijn bedoeld voor de reislustige Japanners (en buitenlanders die er vanaf weten) om er een verzameling van aan te leggen en te kunnen bewijzen waar ze al in Japan zijn geweest.

Het is hetzelfde idee als bij de tempelstempels die we momenteel verzamelen (Een plaatje daarvan komt nog wel). Op Shikoku zijn 4 prefecturen. Van Tokoshima, Kochi, Ehime hebben we nu verschillende kaarten. Kagawa is de 4e perfectuur op Shikoku en daar gaan we aan het einde van de week naar toe.

Na het postkantoor zijn we doorgelopen naar Matsuyama Castle. Met een stoeltjeslift de berg op. Er was geen veiligheidsketting of stang: goed vasthouden was het advies. Gelukkig was er wel een vangnet voor geval je er uitvalt.

Matsuyama Castle is een Japans kasteel dat in 1603 werd gebouwd op de berg Katsuyama. Het kasteel is een van de twaalf Japanse kastelen die nog de oorspronkelijke architectuur hebben. Binnen is uitleg hoe het de eventuele aanvallers moeilijk werd gemaakt om het kasteel binnen te komen, met verborgen deuren om aanvallers voor de gek te houden en te verrassen, gaten om stenen naar beneden te kieperen over de aanvallers, de verschillende niveau’s van beveiliging.

Binnen moesten de schoenen uit en kun je slippers pakken. Wij kiezen dan om op sokken verder te gaan, want die (te kleine) slippers zijn op de steile trappen levensgevaarlijk. Er zijn veel kamers waarin o.a. werd uitgelegd hoe de bewakers er uitzagen, welke uitrusting ze droegen. Je kunt manier van beveiliging van het kasteel met een VR-bril op bekijken, maar ook een (topzwaar) Samurai zwaard even vasthouden (maar niet mee rondzwaaien) of een geweer bij een van de schietgaten. De geschiedenis verteld helaas niet of en hoe vaak het kasteel is aangevallen.

.

Na het kasteel een ijsje eten en omdat het een zonnige dag was op naar het overdekte winkelgebied. Het was inmiddels lunchtijd daarom een restaurantje opgezocht. Nienke koos Karaage (gefrituurde kip). Dit gerecht had dit restaurant een award opgeleverd, en ik koos Omuraisu (omelet gevuld met rijst)

Je komt in Japan de meest leuke, gekke en/of aparte dingen tegen. Vaak zeggen we tegen elkaar “Only in Japan”. Zoals deze “speciale” handoeken:

en natuurlijk de fietsen parkeerplaatsen waar braaf BINNEN de lijntjes de fietsen worden neergezet.

De rugzakken voor de schoolkinderen (Vooral basisschoolkinderen zie je ermee lopen) blijken erg prijzig ca. €400-600. De middelbare scholieren dragen meestal een gewone rugzak.

De Starbucks was tenslotte goed voor een Frappucino Caramel waarna in het hotel de benen hun rust kregen. Morgen halen we de auto weer uit de lift.