Vandaag was een tempeldag. En daar hebben we er al verschillende van gehad. De tempels #32 t/m #36 waren aan de beurt. De geschiedenis van deze tempels kun je prima zelf opzoeken op de 88Tempel.info website als je daar interesse in hebt. Verder was het vandaag een druilerige natte dag. Niet zo veel regen als eerder deze week, we klagen niet, maar een zonnige dag is toch effe leuker. Dus om 3 uur ’s-middags ons overnachtingsadres opgezocht.

Voor vandaag hadden we “Hostel Utage” geboekt. Het was niet helemaal duidelijk bij welk huis we moesten zijn. Even verder stond een man buiten zijn winkeltje te roken en keek nieuwsgierig naar ons. Ik noemde hem slechts de naam van de contactpersoon: “Shoko” en hij graaide al naar zijn telefoon om haar te bellen. Even later kwam ze lachend aan “you are too early”. Klopt, want op zo’n regenachtige dag als deze is het buiten niet zo prettig. We kregen een rondleiding. Dit hostel heeft 2 kleinere kamers en een slaapzaal met 3 stapelbedden. De slaapzaal was helemaal voor ons bestemd en één van de gewone kamers werd gebruikt door een man uit Tokyo die hier vaak komt om te zeevissen (en dat kon je nog goed ruiken in die kamer). Er is een keuken, lounge ruimte, rook ruimte en woonkamer met TV en perfecte Wifi. Er zijn 2 douches, 2 wc’s, een wasmachine en een droger. Alles wat we nodig hebt is er gewoon.

Dit hostel ligt in het dorpje USA, Tosa. En dat is zo’n beetje aan het einde van de bewoonde wereld. Vanaf hier gaan we de bergen in naar tempel 37 zo’n 60 km verderop. USA is dan ook een slaperig dorpje waar weinig te beleven valt en iedereen ook werkelijke iedereen kent. Op straat werden we al door een oud dametje aangesproken en gevraagd waar we vandaan kwamen. Morgen weet vast het hele dorp het. Hier kan je zeevissen en de visafslag kon je van een afstand al ruiken.
De eigenaresse van het hostel runt in de avond een klein visrestaurant. Maar daar hadden we niet zo’n trek in vandaag. Ze noemde een paar andere restaurantjes waaronder een Okinomiyaki restaurantje een paar straten verder.

Rond 6 uur wij op pad. Bij het aanzicht van het Okinomiyaki restaurant hadden we buiten wat vraagtekens “onbekend maakt onbemint”. Maar binnen werden we allerhartelijkst ontvangen door de eigenaar en zijn vrouw die beide al in de 70 waren. Binnen had de tijd werkelijk stil gestaan. Waarschijnlijk was het dezelfde inrichting nog als vele jaren geleden toen ze hier begonnen. De TV stond aan met een honkbal wedstrijd. Met een brede grijns en een wijds gebaar begrepen we dat we overal mochten gaan zitten. Er waren 4 tafels. We waren de enige bezoekers en kozen een tafeltje met gewone stoelen i.p.v. knielzitjes. Elke tafel had een eigen bakplaat met gasbrander en een hele partij flesjes met allerlei sausjes.

Oh-la-la dit was Life-cooking, dat had ik niet verwacht. Zo goed ben ik niet in het bakken van Okinomiyaki. Al snel kwam zijn vrouw aanlopen met een plakkerige geplastificeerde menukaart in het Engels. We konden kiezen uit : Okinomiyaki (of yaisoba) met shrimps, met squid, met pork, met shrimps en squid, met shrimps en pork of met squid en pork. Verder hadden ze nog Aishi Draft Beer of water. De keuze was snel gemaakt, intussen had hij onze bakplaat al aangezet.

In afwachting wat er ging gebeuren keken we onze ogen uit. In 2018 hadden we ook in een dergelijk karakteristiek restaurantje gegeten met Withney Housten op grootbeeld TV. Dit restaurant was minstens zo “karakteristiek”. Als het in Nederland had gestaan had De Smaakpolitie met Rob Geus het per direct gesloten. Voor ons was dit genieten.

Inmiddels kwam zijn vrouw aanlopen met een bakje ingredienten voor de Okinomiyaki. Vragend stelde ze voor of zij voor ons zou bakken. Nou graag! De bakplaat werd sissend ingevet met een van de sausjes en de ingredienten werden er vakkundig erop gemikt. Af en toe pakte ze een potje of flesje en vroeg of het er bij mocht. Natuurlijk! Ze had het vast al vaker gedaan en wist ze hoe dit moest. Hongerig keken we toe. Het bier, water, eetstokjes en servetjes werden ondertussen door meneer neergezet. De 3 minuten zandloper werd op tafel gezet (nee, echt geen digtiaal timertje: zandloper valt simpel te bedienen) want over drie minuten zou ze terug komen om de boel om te draaien en de andere kant te bakken. Die tijd werd overigens gebruikt om de Yakisoba op de bakplaat te krijgen. Na 3 minuten werd de zandloper opnieuw omgedraaid voor de Yakisoba, de Okinomiyaki kreeg zijn laatste behandeling met sausjes en was klaar en even later de Yakisoba ook. Dit werd smullen.

Na gegeten te hebben kwam de rekening van 1990 Yen (ca €11,50) en de vragen. Ah uit Holland en Shoko had ons naar hun restaurant gestuurd? Meteen kwam een stapel kaartjes en briefjes van andere bezoekers tevoorschijn. Ook Nederlanders hadden hier al eerder gegeten. En tot slot moesten we met ze op de foto.

Zo kreeg een ogenschijnlijk saaie dag nog een goud randje.